Κράτα αυτό το μυστικό κι ας είναι το τελευταίο.

Μωρό μου δεν με ενόχλησε που πηδιόσουν με εκείνη σωματικά, με ενόχλησε που γάμησες εμένα ψυχικά!
Από κορμιά πάνω σε κρεβάτια χορτάσαμε, από αγκαλιές στερέψαμε!
Να δίνεις το σώμα σου για 5 λεπτά καύλας το δέχομαι, τη ψυχή σου όμως που την πουλάς;
Που δίνεις όλα όσα εκείνα ορκίστηκες ότι έμειναν κενά;
- Ήθελα να σε κάνω αγκαλιά και δεν ήθελες, είπες!
Έφυγα κενός, επανέλαβες!
Για ποιο κενό μιλάς;
Εκείνη δεν στο γέμισε ακόμα;
Ίσως τελικά το κενό που σου έμεινε με το φευγιό σου, δεν γεμίζει από κάποια άλλη ε;  

     Ήλπιζα πως θα είχαμε χρόνο για εκείνη την αγκαλιά, αλλά χωρίς να το ξέρουμε ήταν η τελευταία μας ευκαιρία.
Και φύγαμε, γιατί δεν ξέραμε.
Έμεινες κενός.   
Για εμένα, αυτό είναι το σημαντικότερο!
Το πιο σπουδαίο!
Εκεί που θα έπρεπε να είσαι γεμάτος, να φεύγεις κενός!
Γιατί κοιτάς τότε μάτια που δεν σε γεμίζουν;
Γιατί χαραμίζεις την ψυχούλα σου σε άδοξους έρωτες και μισές υποσχέσεις;
Από εμένα το κενό που είπες, κενό θα μείνει!
Εγώ δεν θα στο συμπληρώσω ψυχή μου.
Ακόμα κι αν ήθελα εχθές, αύριο θα είμαι γεμάτη.
Γιατί  ενώ εσύ έμεινες κενός από αγκαλιά, εγώ γέμισα από ικανοποίηση!
Όσες και αν έρθουν στη ζωή σου, πάντα θα σου λείπει κάτι δικό μου.
Κάτι που πότε δεν ολοκληρώθηκε, κάτι που έμεινε στη μέση μα πάνω από όλα;
Η αγκαλιά που δεν έκλεισε!
Εκείνο το κενό θα προσπαθήσουν να το γεμίσουν, άλλα μεταξύ μας τώρα...
Πόσο εύκολο είναι να επιτευχθεί ο στόχος;
Έεεεελα τώρα, σε εμένα μιλάς!
Και οι δυο ξέρουμε την απάντηση!
Και ας μείνει μεταξύ μας!
Όπως όλα.
Κράτα αυτό το μυστικό κι ας είναι το τελευταίο.