Με ξενέρωσες και ξέρασα τις πεταλούδες!

Πόσους κόμπους στο στομάχι έκρυψα βάζοντας το χέρι μου μπροστά ώστε να μη το καταλάβεις; 
Πόσο έτρεμαν τα πόδια μου, τόσο που δεν μπορούσα να περπατήσω!
Πόσο περίεργα ένιωθα όταν έφευγα από το παγκάκι μας, τόσο που δεν ήξερα που πάω. 
Σου έλεγα ''φεύγω'' μα που να πήγαινα δίχως εσένα; 
Έφευγε το σώμα, μα το μυαλό μου έμενε εκεί! 
Και εσύ, δεν είχες καταλάβει τίποτα..
Έτσι είπες!
Πόσο βλάκας φάνηκες τελικά. 
Δεν έβλεπες πως κάθε φορά που με κοίταζες στα μάτια μου κοβόταν η ανάσα; 
Δεν έβλεπες πως περπατούσα με το κεφάλι χαμηλά και κοίταζα τη σκιά σου που με ακολουθούσε; 
Δεν έβλεπες τη φωτιά στα μάτια μου; 
Τελικά, δεν είσαι τόσο έξυπνος όπως καθημερινά έλεγες και λυπάμαι που το μαθαίνεις από εμένα! 
Σήμερα στα είπα όλα, αύριο θα σε ξεχάσω.. 
Αν όχι αύριο, σύντομα. 
Ξενέρωσα, που τελείωσε πριν καλά καλά αρχίσει! 
Νευρίασα που δεν κατάλαβες τίποτα!
Για σένα θα γκρέμιζα έναν ολόκληρο κόσμο και θα τον έφτιαχνα από την αρχή. 
Μας ήσουν, τούβλο! 
Όμως χαρά μου, έφυγα!
Και δεν θα γυρίσω πίσω. 
Μη με ψάξεις! 
Είπα ότι είχα καλά φυλαγμένο και έφυγα! 
Τα κράτησα όλα, να στα πω κοιτάζοντας σε στα μάτια.
Μα δεν άντεξα. 
Με ξενέρωσες και ξέρασα τις πεταλούδες!