* Να μην ξεχάσω να διαγράψω εκείνους, τους θεατές της ζωής μου*

Ο κόσμος σας με τρομάζει, αλλιώς τον ονειρευόμουν σαν παιδί.
Τι άλλαξε;
Xάθηκε το παιδί μαζί με την παιδικότητα ή αλλάξατε εσείς;
Τι στο διάολο κάνετε;
Όλοι με το κεφάλι χαμηλά, όλοι σκεπτικοί, πολλοί λυπημένοι μα λίγοι ξεχωριστοί.
Σε ποιο σημείο της διαδρομής χάσατε το χαμόγελο σας;
Τι σας έκανε τόσο κακό;
Γιατί το επιτρέψατε;
Σήκω αύριο το πρωί, σκέψου πως δεν θα ζεις για πάντα, πως δεν θα έχεις πάντα χρόνο, πως δεν είσαι αθάνατος και σήκωσε το κεφάλι ψηλά ανάθεμα σε!
Μη χάνεσαι, μη σκορπίζεσαι, μην αναλώνεσαι, μη χαλιέσαι για κανέναν ψυχή μου.
Σκέψου αν για εσένα θα το έκανε κανείς και πράξε.
O καθένας το τομάρι του.
 Και εσύ για ποιόν σκας πάλι;
Να σκέφτεσαι το καλό για σένα και μετά των άλλων, ξύπνα.
Σε έναν κόσμο που λείπει το χαμόγελο,να χαρίζεις το δικό σου. 

Να χαρίζεσαι αλλά να μη σε σκορπίζεσαι, γιατί θα έρθει η στιγμή που δεν θα είναι κανείς εκεί να σου δώσει όλα εκείνα που θα χρειαστείς.

Και σταμάτησα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γιατί κανείς δεν θέλει να είναι λιγότερο χαρούμενος απο εσένα, γιατί κανείς δεν θέλει το καλό σου χωρίς πρώτα να δει καλό.

Γιατί κανείς, δεν ήταν εκεί όταν εγώ τον χρειάστηκα. 
Σας βαρέθηκα, αλλάξτε ή πούλο.

Γιατί εγώ αλλάζω και η γραμμή θα είναι πια κατειλημμένη.