Όλα για όλους μα κανείς για κανέναν τελικά.

Σε θεωρούσα και έξυπνο, μα πόσο αστεία είμαι ε;
Σε θεωρούσα έξυπνο και εσύ δεν μπόρεσες να ξεχωρίσεις το ''σε χρειάζομαι'' από το ''σε θέλω''. 
Πόσο αστεία είμαι τελικά, ακόμα γελάω. 
Εγώ σου έδειχνα έναν δρόμο γεμάτο από εμάς και εσύ κοίταζες το δάχτυλο. 
Κάθε μέρα σου έλεγα πως σε αγαπάω και όμως δεν το κατάλαβες ποτέ. 
Δεν πειράζει ψυχή μου, ρίσκαρα και έχασα. 
Αλλά φρόντισε τουλάχιστον με την επόμενη να  διαβάζεις τα μάτια της και όχι μόνο τα καλά στημένα μηνύματα. 
Γιατί στα μάτια δεν σβήνεις και γράφεις και όλο από την αρχή, άμπαξ και εκφραστούν... γεια μας. 
Δεν ήσουν και τόσο έξυπνος τελικά. 
Σου χάριζαν έναν κόσμο και επέλεξες τον δικό σου, γιατί δεν πίστεψες πόσα θα έκανα για εσένα. 
Ξέρεις τι, με απογοήτευσες και ενώ προσπάθησα να το προσπεράσω, με γείωσες. 
Και τα χτυπήματα ήταν πολλά, απανωτά. 
Με είχες ρωτήσει, γιατί δεν εκφράζω τα συναισθήματα μου και σου είπα πως θα το κάνω μόνο όταν σε εμπιστευτώ. 
Τελικά, το έκανα. 
Και;
Σκατά. 
Μακάρι να είχες μείνει με την απορία, μακάρι να μην μάθαινες ποτέ πως νιώθω κάθε φορά που έλεγες πως με αγαπάς. 
Ανάθεμα σε! 
Ανοίχτηκα η ηλίθια, έγινα ευάλωτη. 
Ε μα χρυσή μου καλά να πάθεις, λέω στον εαυτό μου. 
Το πάθημα που κατέληξε σε  μάθημα έγινες. 
Και δεν την πατάω ξανά. 
Όλα για όλους λένε. 
Όλα για όλους μα κανείς για κανέναν τελικά.