Μάγκα μου, όσες πόρτες κι αν κλειδώσεις εφόσον θέλει, θα πηδήξει από το παράθυρο.

Και όταν σε είδε να φεύγεις σε αγάπησε, μα άξιζες την αγάπη αυτή;
Άξιζες τον έρωτα του φευγιού;
Γιατί πάντα σε εκτιμούν μόλις δουν πως προχώρησες;
Γιατί σε θυμούνται όταν τους ξεχνάς;
Τους βόλευε βλέπεις η αγάπη σου, η ανιδιοτελής αγάπη σου και η αφοσίωση.
Μα όταν βλέπουν να ετοιμάζεις βαλίτσα, σ'αγαπούν.
Βρε μαλάκα, αν με αγαπούσες θα μου κράταγες το χέρι στα δύσκολα και όχι στις βολέψεις σου.
Προχωράς πλέον μόνος σου και νιώθουν πως πρέπει να σε γυρίσουν πίσω.
Αλλά δεν σκέφτηκαν να πορευτούν μαζί σου όταν χρειαζόσουν την αγάπη τους.
Όχι, δεν την χρειαζόσουν. Την άξιζες.
Την άξιζες γιατί τους δόθηκες όπως δεν είχες δοθεί σε κανέναν πριν.
Χάνουν το στήριγμα τους, το δεδομένο τους και αυτό τους πονάει.
Θίγεται ο εγωισμός τους βλέπεις.
Άβουλα ανθρωπάκια, άψυχα.
Θα βρεθούν άνθρωποι να γεμίσουν τη πλευρά που άφησες στο κρεβάτι, αλλά λίγοι θα γεμίσουν το κενό σου.
Τότε, θα ψάξεις εκείνους που σε γέμιζαν ολοκληρωτικά.
Μα δεν θα τους βρεις.
 Θα έχει βρεθεί κάποιος που θα δώσει όσα τους στέρησες.
Θα τους  δώσουν σεβασμό, σημασία και ασφάλεια.
Ξέρεις, οι περισσότεροι  όταν κάνουν δέκα βήματα για κάποιον, ελπίζουν στα τέσσερα βήματα του άλλου.
Και αυτά ποτέ δεν έγιναν, ποτέ στην ώρα τους.
Εκτός βέβαια από τη στιγμή που αποφάσισες να κάνεις βήματα για σένα.
Άδικο. Πολύ άδικο.
Αλλά αυτά έχει η ζωή που επέλεξες να κάνεις.
Έπρεπε από την αρχή να βάλεις όρια και όχι να τους αφήνει να τα πατήσουν.
Γιατί στο τέλος άφησαν πατημασιές, που δεν ξεπλένονται. Πιστεύεις μέσα σου.
Έλα όμως που θα βρεις εκείνον που χόρτασε από πατήματα και θα σου δώσει βήματα.
Τότε να σε δω, μαλάκα.
Τότε που την  έχανες αρκέστηκες σε βλέμματα.
Τώρα που φεύγει τι;
Θα της κλειδώσεις τη πόρτα;
Μάγκα μου, όσες πόρτες κι αν κλειδώσεις εφόσον θέλει, θα πηδήξει από το παράθυρο.