Αγκάλιασε τους, πριν γίνουν ανάμνηση.

Σου λένε πως τους ξέχασες, γιατί δεν κλαις μπροστά τους. 
Σου λένε πως τους ξέχασες, γιατί δεν πόσταρες φωτογραφία τους. 
Σου λένε πως τους ξέχασες, μα δε σε ρώτησαν εάν περνάει μια ημέρα χωρίς να τους σκεφτείς. 
Είναι εκείνοι που δεν πρόλαβες να χαιρετήσεις και εύχεσαι να είχες μια τελευταία ευκαιρία να τους  αγκαλιάσεις. 
Είναι εκείνοι, που με το φευγιό τους άδειασαν ένα κομμάτι σου. 
Φίλοι, συγγενείς... Το ίδιο σημαντική απώλεια. 
Όταν έχεις τόσα να τους πεις και μένουν οι λέξεις σε ένα χαρτί, πόσο κενός μένεις. 
Θεωρείς πως θα προλάβεις, σκέφτεσαι πως και αύριο μέρα είναι. 
Αλλά όχι, ξαφνικά μένεις με μια φωτογραφία. 
Την κοιτάς και μιλάς. 
Σ'ακούνε άραγε;
Το κενό που άφησαν, κενό θα μείνει όσοι κι αν προσπαθήσουν να το γεμίσουν. 
Γιατί όλοι είμαστε μοναδικοί και αφήνουμε το σημάδι μας δίχως να μπορεί κάποιος άλλος να το αναπληρώσει. 
Όλοι μοναδικοί και σπάνιοι. 
Ο καθένας βιώνει μια απώλεια διαφορετικά, μα δεν παύει να πονάει. 
Θέλει να κλάψει, να φωνάξει, να κλειστεί στον εαυτό του.. Μόνος του. 
Μην τον κρίνεις επειδή δεν είδες τα δάκρυα του. 
Δεν πρόλαβε να πει όσα ήθελε, δεν πρόλαβε να πάρει ένα τηλέφωνο, άφησε εκείνο τον καφέ στη μέση... Και εκείνη την αγκαλιά που τόσο περίμενε, δε θα τη νιώσει ξανά.. 
Όμως είναι στο χέρι σου, από εδώ και πέρα να εκμεταλευτείς την όποια ευκαιρία σου δίνετε, να πεις στους ανθρώπους σου όσα θες. 
Γιατί δεν θα έχεις για πάντα χρόνο. 
Αγκάλιασε τους, πριν γίνουν ανάμνηση. 
Πριν γίνουν όνειρο. 
Πριν φύγουν. 
Γιατί εγώ δεν πρόλαβα και είχα τόσα να τους πω.