Τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής μου.

Μπορείς να χωρίσεις τον σκύλο από τον άνθρωπο; Τότε μάντεψε ποιος είναι το ζώο. Το σκυλί μου, η ζωή μου.

Κεφάλαιο Σάρα. 🐾

Από μικρό παιδί έμαθα να περιβάλλομαι από σκύλους χωρίς να τους διαχωρίζω από τις αδελφές μου. Η Σάρα μου και θα αρχίσω από εκείνη. Την αγάπη μου την μεγάλη, το πάθος μου. Έχεις δει σκυλί να χαμογελάει; Εκείνη μόλις με έβλεπε χαμογέλαγε φίλε, νιώθεις; -Μπαμπά, έλα να δεις... Η Σαρούλα χαμογελάει, φώναζα. Όταν την είχα δει πρώτη φορά ήμουν μικρή, όσο και εκείνη. Την φοβόμουν γιατί είχε ένα βλέμμα βαθύ. 12 ολόκληρα χρόνια ήταν εκεί. Όταν πήγαινα στο χωριό και έβγαινα στην αυλή, αχ να έβλεπες τη χαρά της. Με τα χρόνια, δεν θες να καταλάβεις πως κάποια στιγμή αυτό το πλάσμα δεν θα είναι εκεί και προσπαθείς να το αποβάλλεις από το μυαλό σου για να μην κλάψεις. Το τελευταίο της καλοκαίρι, έλεγα σε όλους: -Ελάτε να δείτε τη Σαρούλα, δεν είναι καλά, θα φύγει. -Μα τι λες; Είναι καλά, είναι ευτυχισμένη σιγά μην φύγει, έλεγαν. Επιστρέφοντας στην Αθήνα εγώ την σκεφτόμουν, είχα βγάλει και φωτογραφίες να τη βλέπω. 'Ηξερα. 'Ενα πρωί πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου να τον ρωτήσω. -Καλά καλά είναι, είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Η Σάρα μου, είχε φύγει. Η Σάρα μου, με άφησε! Το πιο όμορφο πλάσμα που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος, το πιο καλό. Δεν την ξέχασα, όχι γιατί δεν μπορούσα.

Κεφάλαιο Μπέμπης. 🐾

Ο μπέμπης μας, ή για εμάς καλύτερα ο Μπιμπίκος ήταν ένα πλάσμα μια σταλίτσα, μάυρο και όμορφο.
Ο μπιμπίκος ήταν ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό και θα καταλάβετε στη συνέχεια γιατί το λέω. 
Κάποια στιγμή η οικογένεια μου, θέλοντας πιο ποιοτική ζωή μετακόμισε στο Ναύπλιο. 
Εγώ και οι αδερφές μου, παιδιά τότε δεν γνωρίζαμε κανέναν, ήμασταν μόνες. 
Αλλά είχαμε εκείνον. 
Θυμάμαι ακόμα τον παππού μου, να τρέχει γύρω από το τραπέζι και να παίζει μαζί του.
Καθώς ο καιρός περνούσε ο μπιμπίκος αρρώστησε, ίσα που περπατούσε μέσα στο σπίτι η σκιά του. 
Ένα πρωί, μια Τετάρτη το 2012 και μόλις είχαμε ξυπνήσει για να πάμε σχολείο η μαμά μας είπε πως δεν τον έβλεπε τόσο καλά και να τον έχουμε το νου μας. 
Έκλεισε τη πόρτα και έφυγε. 
Εκείνη τη στιγμή πήγα και τον πήρα αγκαλιά, κοιτάζοντας με στα μάτια και με τρεις τελευταίες ανάσες που είχε κρατήσει, με αποχαιρέτησε.
Εκείνα τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. 
Οι ανάσες του, θα μείνουν σαν ηχώ για πάντα στα αυτιά μου.
Το σπίτι άδειασε, η μαμά μου δεν ήταν χαρούμενη. 
Δεν ήθελε να πάρουμε ποτέ ξανά σκύλο, γιατί δεν άντεχε να ζήσει άλλη τέτοια απώλεια. 
Αλλά...

Κεφάλαιο Μάγκυ. 🐾

23 Μαρτίου 2013.
Με ενημερώνουν πως χαρίζουν ένα μικρόσωμο σκυλάκι, μόλις την είδα.. Την αγάπησα.
Ήταν πιο μικρή από την χούφτα μου, την πήρα μέσα στο μπουφάν μου να μη κρυώνει και την πήγα στο σπίτι της γιαγιάς. 
Εκείνη δεν ήθελε σκυλιά και εγώ την ''φυγάδευσα'' σαν κλέφτη μέσα στο δωμάτιο και κλείδωσα. 
Δύο μέρες μετά, πήρα ταξί και την πήγα στην μαμά μου.
Συμπληρώθηκε ένα κομμάτι μέσα μας από τον ερχομό της. 
Η Μαγκούλα μας, μεγάλωσε.. (καλά όχι πολύ, απλά δεν ήταν χούφτα πλέον).
Το 2016, η αδερφή μου αρρώστησε. 
Όσο καιρό δεν έβγαινε από το σπίτι, η Μάγκυ ήταν φύλακας άγγελος της. 
Η Σοφία ήταν άρρωστη και η Μάγκυ έκανε την άρρωστη για συμπαράσταση. 
Μόλις έγινε καλά η Σοφία, να και η Μάγκυ πίσω στις επάλξεις.
Όταν κάνω καιρό να πάω σπίτι και με ακούει, η ουρά της λες θα ξεκολλήσει. 
Την παίρνω αγκαλιά και κλαίει, τρέμει και λες πως η καρδούλα της θα σπάσει. 
Είναι το τέταρτο παιδί της μαμάς και ίσως η  χαϊδεμένη μας.
Την αγαπάμε όλοι, μα εκείνη πιο πολύ εμάς. 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πως τα σκυλιά δεν έχουν ίσες αξίες με εσένα. 
Σκέψου την δική μου Σάρα, τον Μπιμπίκο ή την Μάγκυ και αναθεώρησε. 

Δεν θα σε περιμένει ποτέ κανείς πίσω από τη πόρτα να γυρίσεις, ακόμα και αν έχεις αργήσει.